Volle rugtas. Grote bergschoenen en een routekaart.
Terwijl ik mijn auto voorzie van brandstof zie ik een wat oudere man staan.
Serieus een volle bepakking had hij aan z’n rug hangen.
Hij keek wat rond en tuurde op zijn kaart. Helemaal zeker was hij niet. Al twijfelend liep hij het wandelpad op. Nog een keer kijken.
Is dit wel de juiste weg? Hij zag er wel uit als een ervaren wandelaar. Die zou zijn weg wel vinden. En aan zijn bijna uit zijn rits schietende rugzak te zien, was hij wel wat gewend.
Jeetje, wat kan een mens veel meesjouwen. Dan ga je lekker een dagje wandelen en dan sjouw je je een breuk.
Hij zal die spullen wel nodig hebben, denk ik dan maar. Het ziet er alleen zo ongemakkelijk uit.
Want hij ging best wel wat gebukt onder die zware last. En dan zijn dit alleen nog maar spullen.
Spullen verzamelen daar hebben veel mensen geen moeite mee. Er wordt heel wat de huizen ingesjouwd.
Als je er goed over nadenkt, is dat op zich al een bijzonder proces. Je wordt geboren, dan heb je helemaal niets. Nog niet eens kleren. Die moet je van je ouders krijgen. En ineens heb je kleren, een bedje, een kamertje, speelgoed en ga zo maar door. Ook allemaal gekregen.
Totdat je volwassen wordt en je op jezelf gaat wonen. Dan heb je eerst een leeg huis of kamer natuurlijk. En het lijkt wel tovenarij maar voor je het weet, staat dat huis weer vol met spullen.
En het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Tenminste als ik op dingen terugkijk, dan denk ik toch vaak: hoe is dat zo gekomen?
Nu heb ik het hier over spullen. Maar je kunt je misschien voorstellen dat dit ook zo werkt met gedachten.
Je wordt geboren en dan is het eigenlijk allemaal zo’n beetje blanco. Weet jij veel? Je wordt geboren en ineens gebeurt er van alles.
De kans is groot dat je er wel iets van gaat vinden. Het voelt niet fijn bijvoorbeeld als er ineens aan je gesjord wordt. En die felle lampen hadden ook niet persé gehoeven. Dat lekkere gedein in mama’s buik was wel zo lekker. Moet dit nou allemaal?
En zo begint er al van alles te gebeuren. Je ontdekt en je leert van anderen. Je gaat gedrag en ideeën overnemen. Zo zal het wel horen. Toch?
Op die manier creëren we iets wat we normaal zijn gaan vinden omdat iedereen het doet. En zitten we met een overvolle bepakking opgezadeld waarmee we door het leven reizen.
Het zal je niet verbazen. Maar één van die overtuigingen is dat de hele dag door snaaien normaal is. En dan vooral verslavende zoetigheid.
Hoe is dat ooit zo gekomen? Dat we dat zijn gaan geloven. Dat het wel normaal is om de hele dag te snaaien.
Een koekje bij de koffie. Een hapje bij de borrel. Een snack op de zaterdagavond. En ga zo maar door. Wie heeft dat ooit bedacht?
Hoe is dat ooit zo gekomen?
Het is net als met een leeg huis dat ineens vol staat met spullen. Het principe is hetzelfde.
Je bent niet geboren met een behoefte om de hele dag te snaaien. En toch doen veel mensen dat nu wel. Hoe dan?
Maar ja, net als dat je kunt ontspullen. Ook zo’n leuk modewoord trouwens.
Hoe dan ook, als je kunt ontspullen, kun je ook die behoefte aan snaaien stoppen. Je verwijdert het gewoon. Net als dat je die oude troep uit je huis naar de stort brengt. Zo breng je ook je behoefte aan al die zoetigheid naar de prullenbak.
Dat kan heel eenvoudig met hypnose.
Velen gingen je voor. Je hoeft mij niet te geloven. Misschien moet je het gewoon gaan ervaren. Kijk maar wanneer jij eraan toe bent om je behoefte aan snaaien te stoppen.
En als het jouw moment is, dan kan je gerust even kijken op de volgende pagina.
