Dit werd de laatste wake-up call en vanaf dat moment werd alles anders. Ik was de angst voorbij om keuzes te maken die tegen al mijn overtuigingen van hoe het hoorde ingingen.
De bullsh*t van ‘hoe het hoort’. Wie bepaalt dat eigenlijk?
Mijn doorzettingsvermogen werd mijn grootste vriend. Ik bleef studeren, maar nu hele andere dingen. En ik merkte hoe alles begon te veranderen. Niet omdat ik ineens geluk had. Nee, omdat ik in staat was om andere keuzes te maken.
Keuzes die niet gebaseerd waren op angst, maar wel gebaseerd op een intrinsiek motivatie om die dingen te doen waar ik blij van werd. Zonder dat ik me liet afleiden wat anderen ervan vonden. Mijn fysieke klachten verdwenen. In mijn hoofd ontstond rust. Ik creëerde stukje bij beetje mijn eigen vrijheid en ik rekende definitief af met depressieve gevoelens.
Niemand zal mij dus ooit nog kunnen overtuigen dat het leven niet maakbaar is. Of dat je maar moet neerleggen als je in een uitzichtloze situatie zit. Of het nu fysiek, mentaal of praktisch is. Er is altijd een weg naar buiten, door de weg naar binnen te gaan.
Om jezelf eens onder de loep te nemen en te onderzoeken wat je nu precies gelooft. Wat de werkelijke motivatie is van je keuzes. En hoe het leven zou zijn als je iets anders zou geloven!