Wat ik nooit heb begrepen, is waarom we allemaal moeten doen wat iedereen doet. Dat is hoe het hoort, en dat is wat je moet doen. Daarmee krijg je de beste resultaten en luister nou maar gewoon dan komt het allemaal goed.
Ik heb het lang geloofd en heb een groot deel van mijn leven geprobeerd om me aan te passen. Omdat iedereen dat zei. En ik dus dacht dat het zo de bedoeling was.
Gehoorzamen, braaf zijn, goed luisteren en vooral doen wat er van je verwacht wordt.
Lekker netjes binnen de lijntjes blijven. Volgens de regeltjes gaan, dan heb je de beste kansen. Nou, dat wilde ik wel.
Dat is toch wat ieder mens wel wil. Dat de sterren gunstig staan en dat het lot je goed gezind is. En als je daar een handje bij kunt helpen door netjes en braaf te doen wat de hele goegemeente doet, dan doe je dat.
Alleen ben ik er door schade en schande wel achtergekomen dat deze weg, die kennelijk zo enthousiast wordt omarmd door een hele grote groep mensen, niet mijn weg is.
Maar ja, ga maar eens in je eentje een ander pad op. Dan moet je toch wel lef hebben. En dat had ik heel lang dus niet. Omdat ik dacht dat ik erbij moest horen.
En daar betaalde ik een hele hoge prijs voor. En die prijs werd op een bepaald moment onbetaalbaar voor mij. Want ik was diep ongelukkig met de wijze waarop ik mijn levenstijd aan het verkwisten was met allerlei dingen die misschien goed waren voor ‘iedereen’ maar niet voor mij.
Ik betwijfel overigens ten zeerste in hoeverre al die ‘hoe het hoort’ dingen goed zijn voor iedereen. Want als ik kijk naar de pijn, ellende, boosheid, verdriet, eenzaamheid, frustraties, haat en allerlei andere negativiteit, dan moet dat toch ergens vandaan komen.
Dat kan toch niet liggen dat er de laatste decennia alleen maar slechte mensen geboren worden. Of mensen die toevallig allemaal een zwakke fysieke- en geestelijke gezondheid hebben.
We zijn toch in de kern allemaal sterke wezens. Alleen is er ergens iets aangenomen waarmee de mens zichzelf aan het verzwakken is. En ondertussen gaan we massaal lekker door met aanpassen en doen zoals het hoort volgens de meerderheid.
Een meerderheid die een schijnvorm van veiligheid biedt en waar velen graag de prijs betalen om daarbij te horen, maar in de kern eigenlijk iets anders willen.
Want als dat aanpassen en aan de verwachtingen voldoen nou echt zo goed werkt, dan zouden de crisissen zich toch niet opstapelen zoals ze nu doen. Dan zou de wereld toch uit elkaar spatten van vreugde. Dan is ieder mens toch een bron van geluk. Dan jubelt de aarde toch van de positiviteit.
Ergens klopt er dus iets niet? Vraag jij je dat nooit af?
Ik wel en ik heb er voor mezelf wel een theorie bij. Mensen zijn bang. En die angst maakt nederig.
Kijk maar eens hoe een piepklein spinnetje een volwassen mens volledig in de ban kan krijgen als die persoon toevallig bang is voor een spin.
Dat spinnetje heeft, zo klein als ie is, een enorme macht over die enorme reus die voor ‘m staat.
En dit is precies waar het over gaat. MACHT.
De grote groep heeft de macht. En als je bang bent om alleen te staan, omdat je gelooft dat dit je eenzaam maakt, dan ben je bereid een stukje van je eigenheid in te leveren.
En de prijs betaal je met emotionele narigheid, stemmingswisselingen, stress, frustraties, gevoelens van machteloosheid, oordelen, veroordelen, vechten, vluchten, schreeuwen, huilen, depressies, burn-outs , onverklaarbare fysieke klachten en alles wat je kan bedenken waarmee je positieve gevoel aan gort ligt.
Precies dat wat je wilt voorkomen door bij de groep te horen, krijg je door al dat aanpassen en doen zoals het hoort (volgens die groep).
Nu zijn er in mijn leven al een hoop knoppen omgegaan, maar eentje was het moment waarop ik in iedere vezel van mijn lichaam voelde dat ik helemaal niet ben zoals de groep. Daar waar iedereen het bijvoorbeeld maar heeft over focus op 1 ding, discipline, structuur en allerlei andere toestanden waar ik toevallig allemaal helemaal niet zo van ben, voelde ik me ondertussen aardig mislukt.
Ik verveel me serieus kapot als ik me maar op 1 ding moet focussen. Het is een ware kwelling als ik mijn hele leven iets repeterends moet doen. Dan verlies ik mijn interesse. Leren, ontwikkelen, groeien en vanuit nieuwsgierigheid steeds weer nieuwe dingen zien. En daar dan iets mee doen. Ontdekken en onderzoeken dat is mijn ding. Daar word ik gelukkig van. Dat maakt me blij. Hoe meer en moeilijker, hoe leuker het wordt voor mij.
Het bizarre is dat op het moment dat het onbewuste deel in mij niet meer de behoefte had om mee te gaan in hoe de massa het doet, er een enorme bevrijding ontstond. En ik alle ruimte en vrijheid ervaarde om alles te doen, zoals ik het wilde doen. Ineens gebeurde wat ik al die tijd gewenst had, maar nooit gekregen. Precies, ik kreeg het eerder niet omdat ik niet vanuit mezelf leefde, maar vanuit aanpassen aan hoe het hoort. En vanaf het moment dat ik de angst voorbij was, had de groep ook geen macht meer over me.
En kon ik eindelijk doen wat ik graag wilde. Namelijk me bezig houden met 101 dingen en van daaruit ontwikkelde zich vanzelf een pad waar ik me op wilde begeven en waar ik het voor mezelf ontzettend interessant kan houden. Zelfs focus kan ik nu houden. Terwijl ik daar destijds eindeloos veel cursussen voor heb gevolgd met als resultaat: bevestiging dat ik blijkbaar niet in staat was te focussen.
Het was slechts een aanmoediging voor mijn niet helpende overtuiging dat ik niet goed genoeg was, want. ‘Ik kan niet focussen’. Een hele slechte suggestie die ik mezelf telkens weer gaf. Het werd onderdeel van mijn identiteit en dus was het waar. Tenminste voor dat overgrote deel van mijn vroegere leven.
Totdat het tegendeel waarheid bleek. Ik kan wel focussen. Alleen is het belangrijk dat ik daarvoor mezelf de ruimte geef om mijn eigen behoeftes te vervullen. Mijn behoefte aan onderzoeken, ontwikkelen, groeien en al die dingen waar mijn enthousiasme tot grote hoogte wordt gebracht.
En wat het ook voor jou is dat jouw hart een sprongetje laat maken. Dat het vuur in jou doet ontvlammen, wat jou tot groot enthousiasme brengt. Het zal niet zijn wat de massa doet. Het zal niet datgene zijn wat de grote groep zegt hoe het allemaal hoort. Dat is iets wat uniek is voor jou.
Maar zolang jij de macht geeft aan de grote groep, zal je het moeten doen met gestruggle en getob. Kan je jezelf eeuwig afvragen: is dit het nou? Kun je blijven hopen en wensen. En zal je eindigen met spijt. Want als je aan het einde van je leven bent en alles waar je nu nog waarde aan hecht valt weg omdat je toch niets materieels mee kunt nemen. Dan… komt onherroepelijk het moment dat je gaat beseffen: had ik het maar anders gedaan.
Dan is het te laat, maar nu is het dat zeker nog niet. Je kunt op ieder moment in je leven besluiten: ik ga de angst voorbij en laat een ander, in welke vorm dan ook, geen macht meer over me hebben. Dan ben je vrij en met die vrijheid kan je doen wat je wilt. Ligt alles weer open en heb je controle over je eigen gevoelsleven.
Nu begrijp ik het echt wel als je denkt: ja, natuurlijk wil ik dit, maar ik heb al zoveel geprobeerd en niets werkt.
Precies. Ik voel je helemaal. Want al die oppervlakte dingen die je met je denken bedenkt. Al die strategietjes en taktiekjes die je overal en nergens leert, werken niet. Je versterkt alleen maar die innerlijke overtuiging dat je het niet kan en daarmee word je juist de macht van de grote groep in gejaagd.
Dit is simpelweg niet de manier. Het gaat erom dat jouw instinct, jouw intuïtie gaat begrijpen dat er geen gevaar is als je vorm gaat geven aan de invulling van je eigen behoeftes.
Een peutertje gaat ook onbevangen op ontdekkingsreis, maar wordt telkens weer door die grote mensen gewezen op die gevaarlijke punt van die tafel, of dat speelgoed in je mond stoppen slecht is, dat je kan vallen als je hard rent en ga zo maar door. Het zorgt er allemaal voor dat dit peutertje leert dat het leven gevaarlijk is. Er kan van alles gebeuren en dus moet je voorzichtig doen en voordat je het weet, wordt het peutertje volwassen, loopt mee met de massa, doet hoe het hoort en is de onbevangenheid waarmee het ooit nieuwsgierig op ontdekking ging verloren. Vastgeroest in schijnveilige gewoontes en bang om het anders te doen. Gefrustreerd, moe, eenzaam en ploeterend door de dag.
Tja… als je hier ook maar iets in herkent. Welke prijs ben je bereid te betalen? Hoe lang ben je nog bereid om jouw unieke behoeftes als individu te ontkennen, weg te stoppen alsof het niet bestaat en jezelf te verkopen aan de macht van het systeem, de grote groep, de massa? Alsof dat ooit je redding gaat zijn. En geloof me, als het erop aan komt, is het toch ieder voor zich. Dus heb geen illusies dat je gered gaat worden.
En ergens gaat er een moment komen dat je het gaat ervaren. Zorg dat je niet te laat bent. Neem vandaag nog het besluit: ik ga mezelf redden en ga weer op ontdekkingsreis, leven, leren, onbezorgd en onbevangen.
Maak dat de informatie in jezelf op celniveau op orde is. Dat je overtuigingen helpend zijn en dat jouw interne programma’s die jouw keuzes, denken en doen besturen positief staan ingesteld.
En ik help je daar graag bij, als je daar hulp bij nodig hebt om op het juiste niveau de informatie in je cellen te veranderen. Maar voordat welke hulp dan ook daadwerkelijk helpt, zal je de urgentie bij jezelf moeten aanwakkeren. Er is geen dag te verliezen, want elke dag die je verliest is een kostbare dag van je leven. En dat leven wordt iedere dag een dag korter.
Gun jezelf een fantastisch leven. Gun jezelf een goed gevoel. En gun jezelf om jezelf te zijn!
Birgit
