Het lijkt wel één grote escape room waar we in beland zijn. Gegijzeld in een ruimte waar je met wat slimmigheid en vindingrijkheid binnen een bepaalde tijd de ruimte moet zien te verlaten.
Eén ding weet je zeker, je ontsnapt er weer aan. Het is aan mij persoonlijk niet besteed, maar er zijn er genoeg die dit leuk vinden. De afgelopen jaren was het een ware hype als ik mijn kids mag geloven.
Tegenwoordig hoef je niet meer naar zo’n escape room. We zitten er midden in. Het toneel van de wereld met een podium waar we liever niet naar kijken.
Maar helaas, we zijn onderdeel van het spel en het is geen attractie in de Efteling waar we in beland zijn. Geen vangnet of touw. Dit is voor het echie en het is een thriller van formaat.
Hitchcock was er niets bij. Tenminste als ik de verhalen mag geloven over zijn films, want ik heb het nooit echt een goed idee gevonden om daarnaar te gaan kijken.
Maar goed, we zijn ieder voor zich onderdeel van dit strijdtoneel. Welk standpunt je ook inneemt, de angst regeert. Want onzekerheid houden wij mensen niet van. Zelfs de grootste durfals van deze wereld willen graag een bepaalde vorm van zekerheid.
Dus weten dat je na 60 minuten gewoon weer lekker vrijgelaten wordt als je de sleutel van de escape deur niet gevonden hebt, geeft toch een soort van rust. Je komt er wel weer uit.
Maar op dit moment, waarin de verdraagzaamheid voor elkaars mening onder grote druk staat en de sfeer steeds grimmiger wordt, lijken we steeds minder bewust dat we ons immuunsysteem aan het ondermijnen zijn.
Boosheid, frustratie, onzekerheid of zelfs een sluimerend besef dat dit geen spelletje is voor de zondagmiddag met een chippie erbij. Dit is menens. We staan oog in oog met iets… En wat dat iets is, vult ieder zelf maar in.
Hoe dan ook, wat je mening ook is. Het roept iets op. Eenzaamheid, angst, onmacht of wat dan ook. En dat is voor je onbewuste ongeveer hetzelfde als je oog in oog staat met een tijger. Je kunt vechten of vluchten. En beide zie je gebeuren in de diverse kampen.
Voor de ene groep is het virus de tijger. Voor de andere groep is de overheid de tijger. Hoe dan ook, het beest is er. En beide partijen zijn bang gegrepen te worden. Dus wat doe je?
Je gaat iets doen. En altijd is je lichaam erbij betrokken. Je kan kiezen om te vechten. Dan heb je adrenaline nodig. Want je moet tenslotte veel power hebben om je volledig op die tijger te storten.
Je kan ook kiezen om te vluchten. Ook dan heb je adrenaline nodig. Je moet heel hard wegrennen en je spieren moeten dat regelen. Dus hoppa… een flinke dosis aanmaken zodat je automatisch en onbewust alles doet wat nodig is om te maken dat je wegkomt.
Wat je ook kiest, het is een programmering waar je niet over nadenkt. Je doet het gewoon. En je lichaam weet ook precies hoe het moet reageren om die hele frocking situatie aan te kunnen.
En nee, er staat geen tijger. Maar het voelt voor het onbewuste wel zo. Het is bedreigend. Wat die bedreiging ook is. Het virus of de overheid. Het is om het even. En of het waar is of niet, het voelt als levensbedreigend. Dus detecteert jouw onbewuste dit als gevaar.
En gevaar is niet zo heel erg goed voor het opbouwen van een goed werkend immuunsysteem. Een systeem dat jou juist in deze tijd goed moet beschermen. Want ongeacht wat er rondwaart, een simpel kuchje zorgt tegenwoordig al voor priemende ogen en oordelende blikken.
Maar ja, wat zie en hoor ik nu veel om me heen. Juist dat wat het immuunsysteem verzwakt, wordt nu extra interessant gevonden. Je gaat je heil maar zoeken in een lekker hapje, snoep, veel en ongezond vet eten. Verslavende gewoontes steken nog eens extra de kop op. Om die ellendige toestanden voor even te vergeten.
Heel begrijpelijk hoor, daar niet van. Maar het is niet persé een handig idee om te doen. Want het maakt het er niet beter op. In plaats van jezelf sterker en weerbaarder maken, vergroot je de risico’s. En dat weet je zelf ook wel, waardoor je je nog weer ongemakkelijker gaat voelen met de hele situatie.
Zo wordt angst versterkt. Je staat oog in oog met een tijger en tegelijkertijd verzwakt je lichaam. Die situatie wil je zeker niet hebben.
Het is van belang, zeker nu, om de kalmte te bewaren. Om je te realiseren dat er dingen gebeuren die niet best zijn en mogelijk ook een serieuze bedreiging zijn. In welke vorm dan ook. En vanuit die wetenschap wordt het tijd om te ontspannen.
Want daarmee houd je de controle over je lichaam. Zorg je dat de risico’s op schade door angst zo klein mogelijk blijven. Het is een situatie en met de emotie geef je daar betekenis aan. Je kunt kiezen om het weg te eten. Maar je kunt ook kiezen om dat wat je zelf nog in de hand hebt, te gaan doen.
En de zelfhypnose sessie Stop de Suikerverslaving is daarbij zeer effectief. Je zorgt voor een moment van ontspanning. En je behoefte aan overbodige suikers die je lichaam verzwakken verdwijnt. Je wordt mentaal meer weerbaar en je lichaam wordt sterker.
Het is gewoon een plezierige manier van goed voor jezelf zorgen. Wees zuinig op jezelf. Daar begint het allemaal mee.
Klik hier als je definitief wilt stoppen met dat ongecontroleerde snoepen.
