Iedere dag schrijf ik de dagelijkse e-mail. Het is een ritme geworden. Ik hou van schrijven. En ik hou van nog heel veel meer.
Alles wil ik doen. Niet iedereen begrijpt dat. “Doe toch eens rustig”, “je kunt niet alles tegelijk” en ga zo maar door.
Hoezo niet? Wie bepaalt dat eigenlijk?
Lang heb ik wel geloofd dat het zo zat. Dat ik niet alles tegelijk kan doen. Maar ik ben de afgelopen jaren steeds meer tot de ontdekking gekomen dat het maar een gedachte was.
Een gedachte die niet blijkt te kloppen.
Want juist nu ik mezelf toesta om zoveel dingen te doen, begint het voor me te werken.
Ik geniet ervan.
’s-Morgens ontspannen opstaan. Maak ik me op voor de dag. Geniet ik van de vrijheid die ik voel. In de frisheid van de ochtend, ga ik aan de slag met zaken die echt mijn volle aandacht en focus vragen.
Ongestoord, in mijn eigen cocon stel ik me scherp voor de dag. De 1-op-1 sessies, de dagelijkse mail, en alles wat ik op mijn to-do lijst heb staan.
Ik was in het verleden wars van to-do lijsten. Gek werd ik ervan. Dat was niets voor mij. Kreeg niets gedaan maar was altijd druk. Ik fladderde als een grijze mot door het leven.
Vrijheid was mijn ding. Onafhankelijkheid mijn doel. Maar te shitty om echt te gaan voor mijn geluk en mijn missie.
Want hoewel ik het mezelf heel erg waard vond, was er een innerlijk gedoetje gaande dat de boel behoorlijk aan het saboteren was.
Van grijze mot naar kleurrijke vlinder.
Hoe dan?
Het was een proces. Ik heb dagen, weken, maanden, jaren van mijn leven verkwanseld. Weggegooid. Mezelf dwars gezeten. Slachtoffer gespeeld want ik kon er toch niets aan doen.
Nou, wel hoor. Ik kon er alles aan doen. Dat weet ik inmiddels al een hele tijd. Maar toen niet.
Gewoon rond blijven draaien in hetzelfde rad, als een hamster waar speedy gonzales jaloers op is.
En maar denken dat het uiteindelijk wel gaat lukken. Dat je ergens uitkomt. Maar het rad is geduldig en draait rustig zijn rondjes.
Alleen als je eruit vliegt, omdat je te snel gaat en je maakt een lelijke smakkerd op de grond. Misschien zal er dan iets veranderen.
En zo gebeurde het. Ik besloot op een bepaald moment: genoeg is genoeg.
Ik klim dat verdoemde rad niet meer in. Het leidt tot niets. Kost bergen energie. Het moet anders kunnen.
Inderdaad, het kan anders. Maar ergens heb ik wel de eerste stap gezet. Om het anders te gaan doen.
Hoe spannend het ook was.
En zo werkt het precies ook met al die mensen die keer op keer weer aan een nieuw dieet beginnen, die telkens weer hun hoop vestigen op het zoveelste wonder.
Hopen dat het rad dit keer wel ergens toe leidt.
Het rad van teleurstelling noem ik het tegenwoordig.
Het gaat om een wezenlijke verandering. Het hok verkennen en kijken wat er verder nog voor mogelijkheden zijn.
Het lef hebben om het eens anders te doen. Niet veilig weer terug in het rad. In de wetenschap dat het een heilloze missie is.
Wel veilig, maar wat bereik je ermee? Niets, teleurstelling en weer een deuk in je zelfvertrouwen.
Nee, dit is andere kost. En dan bedoel ik hypnose als hulpmiddel om de verandering makkelijker te maken.
Wil je dit ook verder onderzoeken, klik dan snel door naar de volgende pagina.
