Ingewikkelde wezens zijn het eigenlijk. Mensen bedoel ik dan.
Ik kijk vanuit mijn praktijk uit op een vijver. Een plons en prachtige kringen vormen zich richting de oever. Een vis die het naar z’n zin heeft. En even z’n koppie boven het water uitsteekt. Weg is ‘tie weer.
Ze lijken zich als een vis in het water te voelen. Vragen kunnen we het niet aan ze. We nemen voor het gemakkie maar even aan dat ze een prima vissenleven hebben.
Geen gedoe, geen problemen. Tevreden met water. Wauwie… wat een leventje. Zonder zorgen. Die zijn niet de hele dag bezig of ze wel of niet een snoepje mogen. Of dat ze misschien een paar gram zijn aangekomen. Oei… Jan, zou ik vocht vasthouden? Denk dat de weegschaal vandaag wel wat meer aangeeft dan gister.
Zou kunnen hoor, dat Trees de Goudvis dat tegen Jan de Gup zegt, maar ik verwacht het niet direct.
Gina, ons Italiaans straatschoffie heeft ook al zo’n heerlijk leven. Die doet gewoon precies waar ze zin in heeft. Wil ze een aai over haar bolletje, dan komt ze die halen. Heeft ze er genoeg van, dan is ze er weer weg van. Natje en droogje wordt verzorgd en madame vleit zich weer prinsesjesheerlijk op haar matje.
Ik kan niet persé ontdekken dat deze dame zich ergens zorgen over maakt. Zo loopt er buiten in de ren ook nog een lief, leuk en schattig konijntje rond te huppelen. Het verzorgingsobject van mijn middelste dochter. Die het beessie op bepaalde momenten alle aandacht geeft. Maar ja, soms even niet. Er is ook schoolwerk enzo te doen.
Nee, en serieus waar. Ik heb dat konijn nog nooit horen zeggen dat er niet naar ‘m omgekeken wordt. Of dat ie honger heeft ofzo. Zo gedraagt hij zich ook niet. Hij laat zelfs eten staan als hij genoeg heeft. Ja, echt waar. Zo’n konijn hebben wij. Die leeft in vol vertrouwen dat het allemaal wel prima is.
Dat dierenrijk zal echt heus wel stressmomentjes kennen. Maar je hoort ze er niet over. En je ziet het er ook niet direct aan af. Ik zie geen obesitas herten door het bos rennen. Wil niet zeggen dat ze niet bestaan. Ik heb ze alleen nog nooit gezien.
Een obesitas hond heb ik weleens gezien. Maar die hond werd erg verwend met allerlei hondensnoep door het baasje. Dat was een uiting van liefde richting de hond. Dat de hond zo gewaardeerd werd. Jaja… snoepjes geven uit liefde en zo je hond in gevaar brengen.
Maar ja, weet die hond veel. Die eet het wel gewoon op. Leuk al die aandacht en dat lekkers. Die is niet bezig met een weegschaal. Kan het schelen. Hap, slik en weg.
En als je dat allemaal zo bekijkt, dan zijn wij mensen dus maar ingewikkelde wezens. Wij hebben het vermogen om alles super ingewikkeld te maken. Gewoon berecomplex omdat dat nu eenmaal blijkbaar veel fijner is dan gewoon lekker leven.
Waarom zou je het anders doen? Zorgen maken, piekeren en je cortisolniveau omhoog stuwen. Als je het niet leuk vindt, dan doe je dat toch gewoon niet.
Ja precies. Dat zou je denken. Maar we doen het massaal dus allemaal wel. Gewoon lekker zeuren dat we kilo’s kwijt willen. Dat buikvet moet eraf. Het ziet er niet uit. Dus ik moet er nu wel wat aan doen. Maar het lukt niet. En dat frustreert me zo erg dat ik maar weer een pak koek uit de kast trek. Even dat rotgevoel wegeten hoor.
Zo gaat dat. En daarna nog rotter voelen. En jezelf afkeuren omdat je blijkbaar niet in staat bent om weerstand te bieden.
Kijk problemen kunnen we prima maken. Zijn we allemaal megagoed in. Als je af en toe zo’n moment hebt dat je denkt dat je niets kan. Bedenk dan maar even dat je waarschijnlijk heel goed bent in het zien van problemen.
Zo zijn er ook een heleboel die nooit tevreden zijn. Met hun uiterlijk, met hun gewicht, met hun gezondheid. Het houdt allemaal niet over. En zo zit je weer met een probleem.
Die kilo’s moeten eraf. Probleem opgelost. Of niet, want dan komt er vaak wel weer iets anders.
Ik zal je een klein geheimpje verklappen. Als je gelooft in problemen, dan zijn ze er ook. Daarom heb ik het afgezworen. Problemen bestaan niet.
En nee, ik ben niet zo iemand die dan maar ineens begint over uitdagingen. Die bestaan namelijk ook niet. Het zijn situaties. Dat heb ik ooit geleerd en ik vond het een heel goed idee om dat aan te nemen als waarheid.
Dat heb ik gedaan en ineens had ik geen problemen meer. Dat is lekker. Zou je ook moeten doen. Want dan ineens valt er een last van je af.
Dan hou je tijd over. Echt waar. Om leuke dingen te doen. Scheelt enorm veel ruimte ook op je harde schijf. Rust en ontspanning. En dat is dan weer heel erg goed om je hele stofwisseling lekker in balans te krijgen.
En dat helpt weer bij vetverbranding. Zo zeg, zo ga je in één klap van probleem, naar situatie, naar oplossing. Zo makkelijk kan het zijn. Tenminste als je niet al teveel gehecht bent aan het hebben van problemen. Want serieus waar, er zijn mensen die daar geen afscheid van kunnen nemen.
Geeft niet. Ieder z’n ding. Maar wil jij gaan van de situatie van teveel snoepen, een situatie die jij nu je probleem noemt, naar de oplossing. Kijk vooral even op de volgende pagina.
